غار كنجي در جنوب شرقي دره و شهر فعلي خرم آباد در كمركش كوه و در ارتفاع 1300 متري از سطح دريا قرار دارد، مساحت آن بيش از 200 متر مربع و ورودي كف خاكي آن حدود 2 متر قطر دارد. در دامنه و چشم انداز اين غار دشتي وسيع با تپه هاي مصنوعي است. اين غار فضاي گنبدي شكل دارد و پناهگاه سنگي ارجنه در 1.5كيلومتري آن واقع است. غار كونجي در سال 1951 توسط هنري فيلد شناسايي شد و بازديد و حفاري آن توسط فرانك هول و كنت فلانري صورت گرفت؛ لايه نگاري در اين غار به صورت لايه طبيعي صورت گرفت كه در نتيجه آن 12 لايه شناسايي شد. قدمت آثار از جديد به قديم شامل دوره هاي اوروك (هزاره چهارم ق.م.)، موسترين (پارينه سنگي مياني) و رسوبات اواخر دوره پلئيستوسن بود.

در سال 1969 ميلادي جان اسپت غار كونجي را مورد حفاري مجدد قرار داد كه در اين حفاري كه به روش شبكه بندي صورت گرفت آثار دوران برادوستين (پارينه سنگي جديد) و زارزين (فراپارينه سنگي) هم در غار پيدا شده اند كه اكنون اثري از آنها نيست. ادوات سنگي به دست آمده در لايه موسترين از نظر ساخت و تكنيك با ادوات دوران موسترين در منطقه مديترانه تا اندازه اي تفاوت داشته و از آن متمايز است.

بقاياي استخواني در اثر رطوبت موجود در غار كاملاً پوسيده شده بود ولي به نظر مي رسد نوعي گورخر كوچك (onager) كه در چراگاههاي اين دره زندگي مي كرده، آذوقه ساكنين اين غار در دوره موسترين را تامين مي كرده است. فرانك هول نتيجه گرفت: "جانوران متعلق به اواخر دوره چهارم زمين شناسي در دره خرم آباد نشان دهنده محيط با آب و هوايي هستند كه با امروز چندان فرقي نداشته و براي زندگي بسيار مناسب بوده است."

انتخاب اين قسمت از دره خرم آباد براي اولين بار براي سكونت در 40 هزار سال پيش مي تواند اهميت اين دره را نشان دهد همچنين توانايي انسان در كنترل طبيعت و محيط خويش و موقعيت دره كه موفقيت انسان را در شكار به همراه داشت.