عبد الله دوامی، در کنار برومند و شهنازی و صبا ، یک عمر در تداوم اصالتهای موسیقی ایران کوشید. او از معلمان بزرگ موسیقی ردیف است. در جوانی نزد علی خان نایب السلطنه تعلیم گرفت و چند سال بعد همراه هنرمندان بزرگ موسیقی وقت، به خارج سفر کردو صفحه های از صدای او ضبط شد
او لوح محفوظ ردیف های آوازی و سازی و قطعه های اصیل قدیمی بود و یک عمر هر چه می دانست ، بیدریغ به هنر آموزان جوان آموخت . دوامی نیز مثل بیشتر هنرمندان قدیم ، اهل معنویت و خلوص وسادگی بود و با هنرش می زیست. او عضو هیات موسیقیدانان سنتی بود و برای ضبط صفحه به خارج از کشور سفر می نمود. او همچنین مدرّس آواز در هنرستان ملی موسیقی بود

آثار: از او نوارهای خصوصی ای باقی مانده است که بیشتر جنبه آموزشی دارند. نت ردیف آوازی او و تصنیف های قدیمی ، به کوشش فرامرز پایور چاپ شده و آلبوم نوارهای ردیف آوازی او نیز انتشار یافته است. صفحات گرامافون به همراه درویش خان ، سیّد حسن طاهرزاده ، ابوالحسن اقبال آذر و باقر خان رامشگر ، نوارهای خصوصی تدریس به شاگردان مختلف ، پنجاه تصنیف عارف (ضبط توسط ابراهیم منصوری).

شاگردان استاد: استاد ابوالحسن صبا، استاد فرامرز پایور، استاد محمود کریمی، استاد نصرالله ناصح پور، استاد محمدرضا شجریان، استاد محمدرضا لطفی، استاد ناصر فرهنگ فر، استاد حسین علیزاده، استاد پرویز مشکاتیان، استاد داریوش طلائی، مجید کیانی، محمد حیدری فاطمه واعظی(پریسا)، فاخره صبا، تورج کیارس، کریم صالح عظیمی، شاپور حاتمی، نورعلی خان برومند، شهرام ناظری، سیما بینا، رامبد صدیف ...

 

به سال 1270 در (طا) که یکی از دهات تفرش می باشد کودکی دیده به جهان گشود که والدینش نام عبدالله را برای او بر گزیدند.

عبدالله دوران کودکی را در این ده سپری کرد وتحصیلات ابتدایی را نزد تنی چند از ملاهای ده فرا گرفت. وی پس از چندی به تهران آمد و در مدرسه تربیت نام نویسی کرد و در این مدرسه با رکن الدین خان مختاری همکلاس بود.

وی شبی در منزل شخصی به نام مجدالممالک که از دوستانش بود با علی خان نایب السلطنه که از خوانندگان بزرگ آن زمان بود آشنا شد و در حضور وی قطعه یی بنا به درخواست مجدالممالک می خواند که مورد قبول علی خان نایب السلطنه قرار می گیرد و او دوامی را تشویق می کند که نزد وی آواز کار کند و اولین مشق خود را که دستگاه شور بود نزد علی خان آغاز می کند که اولین استاد وی همین شخص می باشد.

عبدالله دوامی پس از چندی نزد استادان : آقا میرزاحسینقلی، حسین خان کمانچه کش، درویش خان، ملک الذاکرین و آقا میرزا عبدالله رفت و بسیاری نیاموخته ها را از آنان آموخت و خود شد استاد عبدالله خان دوامی.

دوامی قبل از انقلاب مشروطیت برای شناساندن موسیقی اصیل و سنتی ایران و برای حفظ و حراست و اشاعه آن قرار شد که به اتفاق اقبال السلطان و باقر خان و مشیر همایون شهردار و عده یی دیگر به برلن بروند ولی به واسطه جنگ جهانی اول وقفه یی در این مسافرت هنری پیش آمد که اجبارا به جای برلن به تفلیس و قفقاز رفتند و تصمیم خود را آنجا عملی کردند.

استاد دوامی مدت هفت سال در اداره پست کار کرد و پس از این مدت به وزارت دارایی منتقل و تا پایان دوران باز نشستگی در این وزارتخانه مشغول کار بود.

وی از فروردین ماه 1334 همکاری خود را با سازمان رادیو و تلوبزیون وقت وقت و مرکز حفظ و اشاعه موسیقی سنتی ایران شروع کرد که به واسطه کبرسن شاگردان را در منزل تعلیم می داد.

استاد عبدالله خان دوامی در بیستم دی ماه 1359 دار فانی را وداع گفت.