کردستان من

ای دلاور خیز خاک پاک کردستان من                      چشمه زاینده چشم روشن من

کوه کوه و سنگ سنگ و چشمه چشمه رود رود                  از یکایک بشنو پژواک کردستان من

نیستم از تو جدا و نیستی از من جدا                                 می کی ام ؟ از آن تو تو کیستی ؟ از آن من

من گرامی خاک کردستانم و نبود به دهر                               نقطه ای همپایه من خطه ای هم شان من

ریشه ایرانم و از او نمیگردم جدا                                   ها من و تاریخ ایران ها من و برهان من

نیستند از یکدیگر هرگز جدا ای بیخبر                     نام جاویدان ایران نام جاویدان ایران

شهره شیر بیشه ایرانم و جویای خصم                       تیز باشد بهر دشمن چنگ من دندان من

از دلیری پاکی و آزادگی شیر اوژنی                       داستانها بشنوی از مرغ صد دستان من

هست تاریخم گواه از حادثات روزگار                    خم نیاوردم به ابرو تر نشد مژگان من

راستی را دوست دارم در ستیزم با کژی                         این بود کیش و آئین و عهد و پیمان من

چشم گیتی خیره در من بود در هر دوره ای                        دیده تاریخ در هر عهد شد حیران من

مامن آزادگانم خطه کورد غیور                                   زان بلند آوازه بینی این بلند ایوان من

در سنندج مهد علم و مامن عرفان نگر                       نا ببینی آفتاب عشق نورافشان من

سقز و سردشت و اورامان و مریوان و بانه بین                      یا مهاباد عزیز آن شهره دوران من

زادگاه پاک من ای خطه کردستان من                      در امان دارد تو را از هر بلا یزدان من

سر به پایت می سپارم جان به راهت میدهم                  نیست غیر از جان و سر در راه تو امکان من

دیدم آمریکا و اروپا و آسیا اما ندید                                    چشم من جایی مصفاتر ز کردستان من

گرچه مینازد به من ایران به شعر پارسی                      شعر کردستان بود دیباچه دیوان من

استاد گلشن کردستانی

این وطن نبود

آن خاک پر بها  و گهر خیز و زر نگار                        زان آخوند  بود   و   دگر  مال  من نبود

آن روز هر چه را که بدیدم عذاب بود                      جز خشم و مرگ و دشنه و دار و رسن نبود

آن سرزمین پاک و اهورایی  و عزیز                       چیزی کم از عُمان و کویت و یمن نبود

گفتم:وطن کجاست؟که من بیوطن نی ام              این سرزمین شاد  که  بیتُ الحزن نبود 

سرشار از نشاط و سرور و  توانگری                     جز باغ و غنچه و گل و سرو و چمن نبود

این، مهد میترا بُد و ماًوای زردهُشت                     جای یزید و شمر و عُبید و حسن نبود

آنجا همیشه بلبل سرمست، می سرود               این سرزمین که مسکن زاغ و زغن نبود

ایران من کجا و نژاد عرب کجا؟                             بیگانه پروری که بدینسان علن نبود

این سرزمین پاک اهورا بُد ای دریغ                       زین پیشتر که  جایگه اهرمن  نبود

ایران بهشت بود و گلستان و مرغزار                     جز لاله اش به دامن دشت و دمن نبود

ای خالق بزرگ، چنین سرنوشت شوم                 هرگز سزا و درخور  ایران  من نبود

دکتر ناصر انقطاع

ایرانی آذربایجانی

درودم به ایرانی آذری                             هماره پی پاس میهن جری

سپر کرده تن پیش تیر یلان                            سر و سینه را ساخته خنجری

نموده پیکار با عثمانیان                           به همراه پور صفی صفدری

زهی خیزش آذرآبادگان                            که فرسوده نیروی اسکندری

کند فخر بر نام ایران زمین                            ز ژرفای اندیشه نی سر سری

چو یاد آورد نام آذرگشسب                           فرستد به زرتشت صدها فری

بجوشد همی خون ایرانیت                   به رگهای سالار ایرانسری

چه دانی کزین خطه برخواستند           هزاران نگارشگر دفتری

از او نام مشروطه شد سربلند                    چو از ابریشم حله ششتری

ز کوبیدن شاه ضحاک وش                       هم از کاوه آموخته رهبری  

برون راند از خاک زرخیز خود                تجاوزگران را به چالشگری

استاد ادیب برومند

ایران در خطر است

مهرگان آمد و دشت و دمن در خطر است                 مرغان نوحه برآرید چمن در خطر است

ای وطن خواهان زنهار وطن در خطر است                  خانه ات یکسره ویران شد ای ایرانی

مسکن شکر بیگانه شد ای ایرانی                 عهد و پیمان تو ایفا نشد ای ایرانی

عهد بشکستنت افسانه شد ای ایرانی            عهد غیرت مشکن عهد شکن در خطر است

ای وطن خواهان زنهار وطن در خطر است                چیره شد کشور ایران را انبوه فتن

کشور ایران ز انبوه فتن در خطر است              ای وطن خواهان زنهار وطن در خطر است

کاردانان را بیرون ز سخن کاری نیست                   غیر لفاظی در سر و علن کاری نیست

علما را بجز حیله و فن کاری نیست              جهلا را بجز افغان و حزن کاری نیست

ملک از این ناله و افغان و حزن در خطر است                 ای وطن خواهان زنهار وطن در خطر است

کار بی چاره وطن زار شد افسوس افسوس                 جهل ما باعث این کار شد افسوس افسوس

یار ما هم بر اغیار شد افسوس افسوس               باز ایران کهن خوار شد افسوس افسوس

که چنین کشور دیرین کهن در خطر است               ای وطن خواهان زنهار وطن در خطر است

خرس صحرا شده هم دست نهنگ دریا                    کشتی ها رانده شده بر گرداب بلا

آه از این رنج و محن و آوخ از این جور و جفا                  هان به حز جرات و غیرت نبود چاره ما

زان که ناموس وطن زین دو محن در خطر است                 ای وطن خواهان زنهار وطن در خطر است

یا بر آن عهد نبودیم که سازیم وفاق ؟               به کجا رفت پس آن عهد و چه شد آن میثاق ؟

چه شد که شما را همه برگشت مذاق                  کس نگوید ز شما خانه من در خطر است

شرط ما بود که با هم همدست شویم                      به وفاق و به وفا یک سره پابست شویم

از پی نیستی از همت حق هست شویم                    نه کز اینان ز نفاق و دودلی پست شویم

که مرا خانه و ملک و سر و تن در خطر است                    ای وطن خواهان زنهار وطن در خطر است

بدل جان در ره ناموس وطن چیزی نیست             بی وطن خانه و ملک و سر و تن چیزی نیست

بی وطن منطق شیرین و سخن چیزی نیست              بی وطن جان و دل و روح و بدن چیزی نیست

بی وطن جان و دل و روح و بدن در خطر است               ای وطن خواهان زنهار وطن در خطر است

شادروان ملک الشعرا بهار

جاوید ایران - در نکوهش کشتار شادروان فروهرها

به بالا همانند سهراب گرد                    ز پیکار می گفت و پا می فشرد

که باید برانداخت بیخ بدی                     سراپا همه فره ایزدی

دلیری همه عمر ایران پرست               درفش گرانقدر ایران به دست

چو کوهی گران بود در سنگرش             که در راه ایران چه ارزد سرش

دریغا دریغا دریغا دریغ                          که اهریمنان برکشیدند تیغ

به ماوای آن یل شبیخون زدند               به نامردی دشنه در خون زدند

سحر درگشودند از آن قتلگاه               به خون غرقه دیدند خورشید و ماه

مشبک تن از خنجر کین شده             تن همسرش دشنه آجین شده

کجا میتوان برد این درد را                    ستمکاری ناجوانمرد را

بگیر ای جوان جای سرو سهی          که سنگر نباید بماند تهی 

درفش سرافراز را برافراز                   که تا جاودان باد در اهتزاز

مام میهن - مازیار قویدل

بـا تـوگـویـم میهنــم

ایـن بـار هـم گـل مـی کنـم

آسمـانـت را پُـلِ پـروازِ سُنبـل مـی کنـم

در سـرِ پیـری جـوان مـی گـردمـی همچـون بهـار

کـوچـه بـاغـت را پـر از آواز بلبـل مـی کنـم

  جـاودانـه میهنـم

این بـار هـم مـی سـازمـت

چون درفـش کـاویـان هر جای می افرازمت

همچـو رستـم

 می کَـنم دیـو پلیـدی را ز جـای

چـون فـریـدون شـوکـت دیـریـنه می پـردازمت

  با تـو مـام میهنـم

دیـرینه پیمـان می کنـم

گـر که ایـرانـم نبـاشـد، تـرک ایـن جـان می کنم

همچـو آرش

    بر پَـرِ البـرز جـان بـر کَـف  بـه پـای

کوهسـاران را پُـر از آواز ایــران می کنم

بـا تـو گـویـم میهنـم

این بـار هـم گـل می کنم

با تـو گـویـم میهنم

ایـن بـار هـم گـل مـی کنـم

 در پاسخ به گفتار صدام حسین گجستک که ایرانیان را مجوس خوانده بود

دشمن بداند

آری از تبار مجوسیم

اما در صحنه نبرد

سرباز برتریم

و در سرزمین خون و شهادت

جانباز کشوریم

دشمن بداند آری از تبار مجوسیم

اما از عهد باستانیم

توحید را هماره پذیرفته ایم

هیچ کس را ندید که قرآن را

بر نیزه های خویش سپر سازیم

یا دختران کوچک و معصوم خویش را

بی هیچ شرمی

در گور سرد و تیره بیندازیم

دشمن بداند

ما مکتب شهادت و ایمان را

پیش از ظهور دین محمد

یا پیشتر ز حادثه میلاد

در بازوان آرش

با تیر آخری که به ترکش داشت تجربه کردیم

باید بداند کان مرد قهرمان

آریوبرزن

با عده ای قلیل چگونه مقدونی بزرگِ زمان را علیل کرد

خونش به گل نشست

 اما خجل نگشت

دشمن بداند

آری از تبار مجوسیم

از دودمان مسلم و بابک

در وسعت مقدس ایرانیم

دشمن بداند

آری از تبار مجوسیم

اما این سرزمین پاک اهورایی

این مرز و بوم را تا آخرین نفس

تا قطره های آخر خون در حراستیم 

استاد کسمایی

در ستایش فردوسی بزرگ

این شنیدستم که عیسی مرده ای را زنده کرد                  مرده ای را زنده کرد و نام خود پاینده کرد

نیم گیتی شد مسخر  از طریق  دین او                       شد جهان آیینه دار    چهره و  آیین او

هر دو فرسخ ، یک کلیسایی به پا بر نام او                  گشت تاریخ همه تاریخها ،  ایام او 

وقف شد یکشنبه  ها از بهر  نام نیک او                     روز و شب  ناقوسها  گوینده  تبریک او

الغرض  مردم از سیبری  تا     آمریک                               دائماً  تعظیم  و تکریم  است بر آن نام نیک

گر حکیمی مرده ای رازنده سازد این چنین                    بهر او تکریم و تعظیم است در روی زمین

بهر فردوسی چه باید کرد کو از کار خویش                         یعنی از نیروی   طبع و معجز گفتار خویش

مرده فرزندان  چندین قرن ایران زنده کرد                     از لب آموی تا دریای عمان  زنده کرد

از شاعر آزاده میرزاده عشقی همدانی

دخت ایران زمین

که من پروین فروغ شهر ایرانم

نه پوراندخت - نه آذر دخت - نه آتوسا - نه پانته آ

بلکه آرتمیس سپهسالار ایران در نبرد پارس و یونانم

مرا گر در مقام همسری بینی نه یک همخواب و همبستر که یک همراه و یک یار وفادارم

نه یک برده - مکن اینگونه پندارم

که جوشد خون آزادی به شریانم

بدون زن کجا میداشت تاریخ تو ؟

آرش با کمانش ؟

کاوه آهنگر با گرز و سندانش ؟

بدون زن کجا میداشتی آن شاعر طوسی ؟

نگهبان زبان پارسی ؟

استاد فردوسی ؟

مرا گر در مقام مادری بینی

"مگو با من که هست فرشی از بهشت زیر پایم"

نگاهم کن که زیر پای من دنیا به جریان است

ز نور عشق من رخشنده کیهان است

که با دستان من گردون بجریان است

که جای پای من بر چهره سرخ و سپید و سبز ایران است

برو ای مرد دگر مبر آسان به لب نامم

که من آزاده زن - فرزند ایرانم

نظامی گنجوی 

همه عالم تن است و ایران دل             نیست گوینده زین قیاس خجل

چونکه ایران - دل زمین باشد               دل ز تن - به بود یقین

میانگیز فتنه میافروز کین                           خرابی میاور در ایران زمین

تو را ملکی آسوده بی داغ و رنج                  مکن ناسپاسی در آن مال و گنج

خاک بی‌همتا

کجایی ای دیار دور ، ای گهواره‌ی دیرین !                       که از نو ، تن به آغوشت سپارم در دل شب‌ها :

به لالای نسیمت کودک‌آسا دیده بربندم                     به فریاد خروست دیده بردارم ز کوکب‌ها

سپس ، صبح تو را بینم که از بطن سحر زاید.                  دیار دورِ من ، ای خاک بی‌همتای یزدانی

خیالت در سر "زرتشت" و مهرت در دل "مانی" !                 تو را ویران نخواهد ساخت فرمان تبهکاران

تو را در خود نخواهد سوخت آتش های شیطانی                اگر من تلخ می‌گریم ، چه غم زیرا تو می‌خندی

و گر من زود می‌میرم ، چه غم ، زیرا تو می‌مانی ، بمان !         بمان تا دوست یا دشمن ، تو را همواره بستاید ....

نادر نادرپور

تقدیم به روان پاک ستارخان

(به مناسبت قیام مشروطه)

فریاد خشم مردم تبریز قهرمان                  چون بانگ رعد در دل افلاک می شکست

و زهر غریو غرش رگبار سرب داغ                جان دلاوری به دل خاک می نشست

می بست دلمه بر تن تبدار رزمگاه                خون های زخم پیکر از دست رفتگان

دود سیاه آتش و باروت می دوید                  در چشمهای خسته سنگر گرفتگان

میدان شهر کهنه چو خورشید شامگاه              می شست تشنه کام به خون دست و روی خویش

تا رنگ خشم گیرد و تازد به سوی خصم             همپای رزم مردم پیکار جوی خویش

هرکوچه می سرود سرود بزرگ را                 هرگوشه بود سنگر آزاد مردمان

تا پیش تاخت سوی شتربان (1) ننگ خیز            ستارخان ز کوی امیرخیز (2) قهرمان

اردوی ارتجاع چو خس از نهیب سیل              دزدانه میگریخت به دامان چاله ها

فریاد می کشید خیابان (3) جنگجو                   تبریز نیستجای تلاش زباله ها

فرمانده بزرگ صف ضد انقلاب                درمان کار را به دم گرم حیله دید

تا وارهد ز حمله سخت مجاهدان                   آهسته سوی سنگر ستارخان دوید

با لابه گفت حیف از این رزم بی دریغ                   بیهوده جان خویش در این ره تلف کنی

آشوب چیست ؟ پول و حکومت نثار توست                   گر ترک این گروه بد نا خلف کنی

سردار با شهامت آزادگان کورد                    خندید و گفت آنچه تو پنداشتی خطاست

من مرد کارزارم و دانم در این نبرد                   با دشمنان ما آشتی خطاست

بگذار با گلوله بیگانه جان دهم               در راه فتح ملت رزم آزمای خویش

آنگاه همچو سیل خروشید و بانگ زد                   در راه رستخیز عزیزان من به پیش

میهن ما و فرهنگ ما

ما  درخت   مهربانی     کاشتیم          کینه را   از سینه ها   برداشتیم

بر فراز کوچه های شهر  خویش          پرچم   پندار    پاک    افراشتیم

دانش   شهریگری   را  از کهن          ما   برای  دیگران     بگذاشتیم

گنج    گیتی  هر کجا آمد بدست          ما   نه  بهر  خویشتن  انباشتیم

تا   نمیرد  میهن  و فرهنگ ما          دیده ی  جان را  بر او بگماشتیم

هم   بهمراه    اهورا   در نبرد          اهرمن   را  ما  بهیچ   انگاشتیم

ریشه نیک  است  در کردار  ما          نیک  گفتیم  نیک  هم   پنداشتیم

ما  بمانیم   و   بماند     پایدار          آنچه  ما  در  دشت  دلها کاشتیم

قراچه داغی 

برگرفته از یک دوست به نام علی رها
تقدیم به شهدای زنده و تمام پدرها

دوستای گلم خداییش این شعر همیشه اشک  چشمای من و میاره تقدیمش می کنم به همه باباهایی که سلامتیشون رو دادن برای دین و مملکت و نسل بعد جامعشون به خصوص بابای گل خودم:
اتل متل یه بابا!!!**اتل‌ متل‌ یه‌ بابا******كه‌ اسم‌ او احمده‌/////نمره‌ جانبازی هاش‌///////هفتاد و پنج‌ درصده‌
اون كه‌ دلاوری هاش‌///تو جبهه‌ غوغا كرده‌/////حالا بیاین‌ ببینین‌//////كلكسیون‌ درده‌////اونكه‌ تو میدون‌ مین‌////هزار تا معبر زده‌////////حالا توی‌ رختخواب‌////افتاده‌ حالش‌ بده‌/////بابام‌ یادگاری‌ از///////خون‌ و جنگ‌ و آتیشه‌//////با یاد اون‌ موقعا////ذره‌ ذره‌ آب‌ میشه‌///آهای‌ آهای‌ گوش‌ كنین‌////درد دل‌ بابارو////می خواد بگه‌ چه‌ جوری‌/////كشتند بچه‌هارو//////«هیچ‌ میدونی‌ یعنی‌ چی‌/////زخمی هارو بیاری‌////یكی‌ یكی‌ رو بازو/////تو آمبولانس‌ بذاری‌//////درست‌ جلوی‌ چشمات‌///////یه‌ خورده‌ اونطرفتر///////با شلیك‌ مستقیم‌///ماشین‌ بشه‌ خاكستر»////گفتن‌ این‌ خاطره‌/////بدجوری‌ می سوزوندش‌///با بغض‌ و ناله‌ می‌گفت‌/////كاشكی‌ كه‌ پر نبودش‌////آی‌ قصه‌ قصه‌ قصه‌//////نون‌ و پنیر و پسته‌////////هیچ‌ تا حالا شنیدی‌/////تانكها بشن‌ قنّاصه‌؟/////////میدونی‌ بعضی‌ وقتا////تانكا قناصه‌ بودن‌///////تا سری‌ رو میدیدن‌////////اون‌ سرو می‌پروندن‌/////سه‌ راه‌ شهادت‌ كجاست‌؟////میدونی‌ دوشكا چیه‌؟//////میدونی‌ تانك‌ یعنی‌ چی‌؟
///////ا آرپی‌جی‌ زن‌ كیه‌؟//آرپی‌جی‌ زن‌ بلند شد///«ومارمیت‌» رو خوند////تانك‌ اونو زودتر زدش‌////یه‌ جفت‌ پوتین‌ ازش‌ موند/////یه‌ بچه‌ بسیجی‌/////اونور میدون‌ مین‌/////زیر شنیهای‌ تانك‌//////لِه‌ شده‌ بود رو زمین‌/////خودم‌ تو دیده ‌بانی‌/////با دوربین‌//قرارگاه‌//رفیقمو میدیدم‌////تو گودی‌ قتله‌گاه‌/////آرپی‌جی‌ تو سرش‌ خورد/////سرش‌ كه‌ از تن‌ پرید///////خودم‌ دیدم‌ چند قدم‌///بدون‌ سر می‌دوید/////هیچ‌ می‌دونی‌ یه‌ گردان‌//////كه‌ اسمش‌ الحدیده‌////////هنوزم‌ كه‌ هنوزه‌////گم‌ شده‌ ناپدیده‌//////اتل‌ متل‌ توتوله‌//////چشم‌ تو چشم‌ گلوله‌//////اگر پاهات‌ نلرزید//////ترسیدی‌ قبوله‌////////دیدم‌ كه‌ یك‌ بسیجی‌/////////نلرزید اصلاً پاهاش‌//جلو گلوله‌ وایستاد/////زُل‌ زده‌ بود تو چشاش‌///////گلوله‌ هم‌ اومدو///////از دو چشم‌ مردونه‌////////گذشت‌ و یك‌ بوسه‌ زد///////بوسه‌ای‌ عاشقونه‌//////عاشقی‌ یعنی‌ اینكه‌/////چشمهایی‌ كه‌ تا دیروز///////هزار تا مشتری‌ داشت‌////چندش‌ میاره‌ امروزپپاما غمی‌ نداره‌///چون‌ عاشق‌ خداشه‌///بجای‌ مردم‌، خدا
مشتری‌ چشماشه‌//////یه‌ شب‌ كنار سنگر//////زیر سقف‌ آسمون‌/////میای‌ پیش‌ رفیقت‌////////تو اون‌ گلوله‌ بارون‌/////با اینكه‌ زخمی‌ شده‌///////برات‌ خالی‌ می‌بنده‌///////میگه‌ من‌ كه‌ چیزیم‌ نیست‌/////درد میكشه‌ می‌خنده‌//////چفیه‌ رو ور میداری‌///////زخم‌ اونو می‌بندی‌////با چشمای‌ پر از اشك‌//////تو هم‌ به‌ اون‌ می‌خندی‌/////انگاری‌ كه‌ میدونی‌///////دیگه‌ داره‌ می‌پّره‌////////دلت‌ میگه‌ كه‌ گلچین‌///////داره‌ اونو می‌بره‌//////زُل‌ میزنی‌ تو چشماش‌//////با سوز و آه‌ و با شرم‌//////بهش‌ میگی‌ داداش‌ جون‌///////فدات‌ بشم‌ دمت‌ گرم‌///میزنی‌ زیر گریه‌///اونم‌ تو آغوشته‌////تو حلقه‌ دستاته‌////سرش‌ روی‌ دوشته‌//////چون‌ اجل‌ معلق‌////یه‌ دفعه‌ یك‌ خمپاره‌////هزار تا بذر تركش‌/////توی‌ تنش‌ میكاره‌//////یهو جلو چشماتو//////شره‌ خون‌ می‌ گیره‌///برادر صیغه‌ایت‌/////توبغلت‌ میمیره‌/////هیچ‌ می‌دونی‌ چه‌ جوری‌////یواش‌ یواش‌ و كم‌كم‌///////راوی‌ یك‌ خبرشی‌///////یك‌ خبر پراز غم‌///////به‌ همسفر رفقیت‌////كه‌ صاحب‌ پسر شد////بری‌ بگی‌ كه‌ بچه‌/////یتیم‌ و بی‌پدر شد/////اول‌ میگی‌ نترسین‌//////پاهاش‌ گلوله‌ خورده‌//////افتاده‌ بیمارستان‌//////زخمی‌ شده‌، نمرده‌/////زُل‌ میزنه‌ تو چشمات‌///////قلبتو می‌سوزونه‌//////یتیمی‌ بچه‌ شو/////از تو چشات‌ میخونه‌/////درست‌ سال‌ شصت‌ و دو/////لحظه‌ تحویل‌ سال‌////رفته‌ بودیم‌ تو سنگر//////رفته‌ بودیم‌ عشق‌ و حال‌//////تو اون‌ شلوغ‌ پلوغی‌//////همه‌ چشارو بستیم‌/////////دستهاتوی‌ دست‌ هم‌/////دورسفره‌ نشستیم‌///////مقلب‌ القوب‌ رو///////با همدیگر می‌خوندیم‌////////زوركی‌ نقل‌ ونبات‌////تو كام‌ هم‌ چپوندیم‌//////همدیگر و بوسیدیم‌////قربون‌ هم‌ میرفتیم‌////بعدش‌ برا همدیگر/////جشن‌ پتو گرفتیم‌///علی‌ بود و عقیلی‌/////من‌ بودم‌ و مرتضی‌////سید بود و اباالفضل‌//////امیرحسین‌ و رضا///حالا ازاون‌ بچه‌ ها///فقط‌ مرتضی‌ مونده‌////همونكه‌ گازخردل‌///صورتشو سوزونده‌////آهای‌ آهای‌ بچه‌ ها////مگه‌ قرار نذاشتیم‌///همیشه‌ با هم‌ باشیم‌///////نداشتیما، نداشتیم//////بیاین‌ برا مرتضی‌/كه‌ شیمیایی‌ شده‌//////جشن‌ پتو بگیریم‌/////خیلی‌ هوایی‌ شده‌/////می‌سوزه‌ و می‌خنده‌/////خیلی‌ خیلی‌ آرومه‌//////به‌ من‌ میگه‌ داداش‌ جون‌/////كار منم تمومه‌//////مرتضی‌، منم‌ ببر///////یا نرو، پیشم‌ بمون‌/////میزنه‌ تو صورتش‌///////داد میزنم‌ مامان‌ جون‌//////مامان‌ میاد ودست‌////بابا جون‌ و میگره‌///بابام‌ با این‌ خاطرات‌/////روزی‌ یه‌ بار میمیره‌//////فقط‌ خاطره‌ نیست‌ كه‌//////قلب‌ اونو سوزونده‌//////مصلحت‌ بعضی‌ها//////پشت‌ اونو شكونده‌/////برا بعضی‌ آدما//////بنده‌های‌ آب‌ و نون‌////////قبول‌ كنین‌ به‌ خدا
و در اخر مممنون از علی جون  واقعا زیبا بود

سهراب...

گفتی چشمها را باید شست                  شستم

گفتی جور دیگر باید دید               دیدم

گفتی قایقی باید ساخت ...              ساختم

گفتی چترها را باید بست      زیر باران باید رفت

گفتی دوست را زیر باران باید دید          عشق را زیر باران باید جست

و چه زیبا و دلنشین گفتی     چـه عمیـق و عارفـانه گـفتی

یکی جایی گرفت حرفاتـو       مگـه بــرا اهــل دلــا نگفتی

چترها را بستم، نقاب ها را برداشتم، زیر باران رفتم، زیر یک حمام بارانی، دوست را زیر باران دیدم، زیر بارانی که می شوید پیرایه های همه کس، عشق را زیر باران جستم، اما ...

و باز می گویم که چه زیبا و ژرف گفتی سهراب

ایــــران ای سـرای مـن          خـاکـت طـوطیــای مـن

جاویــــدان بهشت مـن          عشقت کیمیـــای مـن

ای سـرزمیـن بیــــکران          ای یــادگـار عــاشقــان

ای خفتـه در میـان تــو          در قــلب مهــربــان تــو

هــزاران شهیـد بی گنــاه نــوجــوان

هزار عاشق گذشته در رهت ز جان

ایــــران ای سـرای مـن          خـاکـت طـوطیــای مـن

جاویــــدان بهشت مـن          عشقت کیمیـــای مـن

ای تخت جــاودان جــم          ای ارگ بیکـــــران بــــم

همچو هگمتـان پـایـدار          همچو بیستون استوار

خاک عاشقان بی قرار          ای دیــار مهــر و افتخـار

ایـــــــــــــــــــــران