عشق ایران

پی دانش و علم کوشش کنیم                                          جهان روشن از نور دانش کنیم

نکو سیرت و مهربانیم ما                                                  هواخواه درماندگانیم ما

به بیچاره مردم ، نکوئی کنیم                                            ستمدیده را ، چاره جویی کنیم

به پاکی ، زگل ها رباییم گوی                                            که پاکیزه روییم و پاکیزه خوی

به آموزگاران خود بنده ایم                                                که آموزگاران آینده ایم

زدانش چراغی است ما را به دست                                    فضیلت شناسیم و دانش پرست

به نیکی ، که پیرایۀ گنجِ ماست                                         غم و رنج مردم ، غم و رنج ماست

چو خورشید و مه تابناکیم ما                                             که فرزند این آب و خاکیم ما

وطن خواه و ایران پرستنده ایم                                          که با عشق ایران زمین زنده ایم

رهی معیری

میهنم تو را می پرستم

 داند خدا که بعد خدا می پرستمت                  هان ای وطن مگو که چرا می پرستمت

ذرات هستیم زتو بگرفته است جان                 چون برتری زجان همه جا می پرستمت

هر صبحدم باز کند آسمان درش                    با سد هزار دست دعا می پرستمت 

چون پای تا سر تو سزاوار حرمت است          با عضو عضو خود سرو پا می پرستمت

چون مرغ پر شکسته ای از آشیان جدا           اینک از آشیان جدا می پرستمت

از یاد رودهای کف آلود نعره زن                 دیوانه ام به شورو سدا می پرستمت

از یاد آن فضای  فروزان  نور  بار                در زیر آن گرفته فضا می پرستمت

از یاد آن چنار کهن سال سبز پوش                در پیش برگ برگ جدا می پرستمت

چون بوی کل بیاد توام می برد بباغ              با لرزش نسیم صبا می پرستمت

هر جا که مطربی کند از عشق نغمه سر        در پرده پرده ساز و نوا می پرستمت

بعد مکان اثر نکند در دیار عشق                 ای دور از نظر بکجا می پرستمت

ثروتمدار شهر سزاوار ذکر نیست                از یاد کودکان گدا می پرستمت

از یاد رفتگان بخون غرق گشته ات              در خون و اشک کرده شنا می پرستمت

از یاد آنک بر لب شمشیر آبدار                    سد بوسه داده روز دعا می پرستمت

از یاد سنگری که سرافراز مردمان              با خون خویش کرده بنا می پرستمت 

گه با صریر خامه و گه با زبان دل              هم آشکار و هم خفا می پرستمت     

مرغ‌ِ بوتیمار

گرامی میهنم‌ای ‌خاک‌ایران‌                نمادِ هستی و مهدِ دلیران‌
هزاران ‌یادگار از روزگاران‌                به‌یادت مانده‌ از آموزگاران‌
هنوز آن برق چشم شهریاران             ‌بپیچد در دل‌ دشت‌ و بیابان‌
هنوز آن ‌گام‌ِ سربازان‌ِ جانباز             خروش ‌رادمردان‌ِ سرافراز
به‌گوش ‌آید ز ابر و باد و باران           ‌ز تندرهای ‌قلب‌ کوهساران‌
همی‌آید به‌ گوشم‌این‌ نداها            توان‌ بخشد به‌ جانم ‌این‌ صداها
گرامی‌ میهنم‌ پاینده‌ مانی             ‌هماره‌ بر جهان ‌تابنده ‌مانی‌
تو دریایی ‌ز فرّ و دانش ‌و داد              برآید خور از این ‌دریای‌آزاد

بپیماید ره‌ گردون‌ به‌ صد ناز          ز مهر او درد جان ‌دو صد راز

بیفتد پرتواش ‌گرم ‌و دل‌افروز            بر این ‌دریای ‌ژرف ‌و هستی‌آموز
کرانه‌ تا کرانه‌ روشنی‌بخش             ‌فروغ‌ مهر «ایران‌» این‌چنین ‌پخش‌
شود از فرّ «هُرْمزدِ»  یگانه              ‌به‌هر سو مهر جاویدان ‌روانه‌
منم‌ در ساحل ‌و ماتم ‌گرفته            ‌وجودم ‌را سراسر غم ‌گرفته‌
تو ایرانی ‌و دریایی ‌پر از جوش                 ‌منم‌آن‌ مرغ‌ بوتیمار خاموش‌
به‌ چشمم ‌ناید از مهرت‌ دمی ‌خواب‌                که‌ می‌ترسم ‌ز دریا کم ‌شود آب‌
که‌آن ‌فر و شکوهت ‌تیره ‌گردد                و چشمانم ‌از این‌غم‌ خیره‌ گردد

مهین‌بانو ترکمان‌اسدی

ایران افتخار جهان است

 دخترم   تاریخ  را   تکرار   کرد                 قصه ی ساسانیان را باز گفت

تا به خاطر بسپرد  آن قصه را                    چون به پایان آمد،از آغاز گفت

بر زبانش همچو طوطی می گذشت                آن چه با او گفته بود استاد او

داستان         اردشیر       بابکان                 قصه ی  نوشیروان  و   دادِ  او

قصه ای از آن شکوه و فر و کام                  کز فروغش چشم گردون خیره شد

زان جلال ایزدی کز جلوش اش                  مهرومه در چشم دشمن تیره شد

تا بدانچا کز گذشت روزگار                       داستان    خسروان   از  یاد   رفت

تا بدانجا کز نهیب تند باد                          خوشه های   زرنشان  برباد   رفت

گفت:دیدی دستِ خصم تیره رای                 جلوه را از «نامه ی تنسر»گرفت؟

گفتم:اما دفتر ما زیب و رنگ                     از    هزاران   « تنسر »    گرفت

گفت: از پرویز جز افسانه ای                      نیست باقی زان طلایی بوستان

گفتمش با سعدیِ شیرین سخن              رو به سوی بوستان با دوستان

گفت:از چنگ نکیسا نغمه ای                 از چه رو دیگر نمی آید به گوش؟

گفتمش با شعر حافظ نغمه ها                    سردهد در گوش پندارت سروش

گفت: دیدی زیر تیغ دشمنان                     رونق فرش بهارستان نماند

گفتمش: اما ز جامی یاد کن                     کز سخن گل در بهارستان فشاند

اشک گرمی در دو چشمش حلقه بست       بر کلامش لرزه ی اندوه ریخت

تا نبینم در نگاهش یاس را                    دیده اش از دیده ی من می گریخت

گفت: دیدی با زبانِ پاکِ ما                   کینه توزی های آن تازی چه کرد؟

گفتمش: فردوسیِ پاکیزه رای                دیدی اما در سخنسازی چه کرد؟

گفت: دیدی پتک شوم روزگار              بارگاه تاجداران را شکست ؟

گفتمش: اما اشک خاقانی چون لعل         تاج شد بر تارک ایوان نشست

گفت: در بنیان استغنای ما                    آتشی فرهنگ سوز  انگیختند

گفتم: اما سالها بگذشت و باز                  دست  در  دامان  ما  آویختند

لفظ تازی گوهری گر عرضه کرد            زادگاه گوهرش دریای ماست

در جهان ماهی اگر تابنده شده                آفتابش بوعلی سینای  ماست

زیستن در خون ما آمیزه بود                  نیستی را روح ما هرگز ندید

ققنوسی گر سوخت از خاکسترش           ققنوسی پر شورتر آمد پدید

جسم ما کوهست کوهی استوار              کوه را اندیشه از کولاک نیست

روح ما دریاست دریایی عظیم                هیچ دریا را ز توفان باک نیست

آن همه سیلابهای خانه کن                   سوی دریا آمد و آرام شد

هر که در سر پخت سودایی ز نام           پیش ما نام آوران گمنام شد

 سیمین بهبهانی

نیایش ایران زمین

آفتابت ، که فروغ رخ « زرتشت» در آن گل کرده ست
آسمانت ، که زخمخانه « حافظ» قدحی آوردست
کوهسارانت ، که بر آن همت « فردوسی» پر گسترده ست
بوستانت ، کز نسیم نفس « سعدی» جان پرورده ست
همزبانان من اند
مردم خوب تو این دل به تو پرداختگان
سر و جان باختگان ، غیر تو نشناختگان
پیش شمشیر بلا ، قد برفراختگان ، سینه سپر ساختگان
مهربانان من اند

نفسم را پر پرواز از توست
به دماوند تو سوگند که گر بگشایند
بندم از بند ، ببینند که آواز از توست
همه اجزایم با مهر تو آمیخته است
همه ذراتم با جان تو آمیخته باد

خون پاکم که در آن عشق تو می جوشد و بس
تا تو آزاد بمانی به زمین ریخته باد

شادروان فریدون مشیری همدانی

قبیله کتیبه‌های کهن

من ایرانی‌ام
و از تبار غزل‌های شکوهمند
سروهای سربلند
که در وسعت قافیه‌ها قد کشیده‌اند
من از قبیله کتیبه‌های کهن‌ام
و این تبار را
به هزار خون دل فردوسی
و دغدغه‌های هزار رودکی
و در نگاه نقش‌های منوچهری
و برکجاوه رنج‌های ناصرخسرو
و دخیل نیازهای مولوی
رازهای مولوی
از گزند باد و باران
و از تبرهای قوم‌کش زمانه
به سلامت گرفته‌ام
من این قبیله را
از هرچه نیرنگ
از هرچه نیزه
و از هرچه تفنگ‌های وحشی
در پشت سپرهای مثنوی
در پناه سنگرهای دوبیتی
در کوچه‌های تردید خیام
و در لابلای حریر چکامه‌های عشق
و مثل‌های صائب و انوری
در قاب غزل‌های حافظ
به یادگار گرفته‌ام
من ایرانی‌ام
و از کوچه‌های صمیمی کلمه
از جاده واژه‌های خاقانی
و کوچه باغ‌های لطیف نظامی
و از کنار حوض آبی سنایی
و دشت هجاهای فیروزه‌ای
هجاهای هفت شهر عطار
عبور کرده‌ام
و از انبوه درختستان درد
که در بهار غزل‌های اندیشه روییده‌اند
صد قافله رندی
و هزار کجاوه ستایش و سروری
سهم من شده است
آهای مردمان زمانه!
دلتان هوای خرّمی کرده است؟
سرزمین من
مخملستان دوبیتی‌های خیام
و دشتِ آوازهای گرم
قصیده‌های سبز
و ساحل خنک افسانه‌های نو!
با چشم‌های میشی هزار سعدی
و غمزه‌های دلربای حافظ
و دامنه‌های مغازله عاشقی و خدا
قد بر افراشته است
نگاه کن!
دستانم پر از ستاره است
پر از قافیه‌های قد بلند
پر از نجواهای شهرآشوب
پر از لعل‌های سرخ رباعی
پر از کرشمه‌های رندانه
و چشمه‌های حکمت و اندرز
اینجا
طبیبان غزل سرا
غزل‌های شفابخش
با مرهم خزانه غیب
زیر درخت تنومند عشق
و جاری زلال حقیقت و حماسه
با تمنای دل‌انگیز لسان‌الغیب
خنکای پاسخ و التیام را
تعارفت می‌کنند.
من ایرانی‌ام
و از قبیله قنوت‌های آبی
و شکوه یک قصیده دماوند
صد غزل ، شاعران تازه
و صد دهان شعرهای تازه‌تر
و از تبار غزل‌های شکوهمند
سروهای سربلند
که در وسعت قافیه‌ها قد کشیده‌اند

 وحید خلیلی اردلی

من آریایی ام 

در این رند بازار و ملک فغان                  من آریایی ام از تبار مغان
ز پیشدادیان نیکی آورده ام               به نامردمان پیشی آورده ام
منم کاوه و شور ایران زمین                  خروشم ز خشم بر ستم در زمین
من آن چرم اکنون ز تن در کنم                 درفش سازم و بر تن جان کنم
بگویم فریدون تو ای شهریار                   کنون وقت جنگ است به میهن بیا
که ضحاک بد را به بندش کنیم                  به سوی دماوند روانش کنیم
منم آرش و مرز ایران زمین                  تو تیر و کمان را ز جانم ببین
چنان تیر را از کمان در کنم                 که جان را ز تن خارج و در کنم
منم کوروش و ملک ایران زمین                 پر آوازه ام این چنین در زمین
حقوق بشر بر جهان داده ام                 به عدل و به احسان ندا داده ام
منم داریوش پادشاهی دگر              به ایرانیان افتخاری دگر
منم رستم و پهلوان زمین                 بکوبم سر هر ستم بر زمین
منم دشمن هر بدی و غضب                 ز چنگیز و اسکندر و بد عمر
منم آریا زاده ای در جهان               ز نیکو تباران ز نیک همرهان
تو ای رندِ مکارِ بد ذاتِ زشت             بدان زنده ام تا ابد بد سرشت
چنان کوبمت بر زمین تموز                     که بر خاکِ گرم افتی و پر ز سوز

شرفنامه

بیا به بزم وطن شور و عشق بر پاکن                      سبوی غم بشکن می به جام مینا کن
شراب پاک مغان نوش و در کمال ادب              دو جرعه نیز نثار ره اهورا کن
سرود پاکی و نیکی به گوش یار بخوان                 و در بلوغ خرد، یادی از اوستا کن
بیاو زند بخوان تا سپیده با زرتشت                شکوه جلوه‌ی خورشید را تماشا کن
بگو که نیک بیندیش و نیک کن گفتار                    چو نیک شد همه کردار، شکر مزدا کن
بگو که ملت ما سرفراز تاریخ است                 و دشمنان وطن را خفیف و رسوا کن
پیام عز و شرف را بخوان ز شهنامه                 و رمز و راز شرفنامه را هویدا کن
نبسته دست ترا فتنه‌های چرخ بلند                     مقام خویش در اوج حماسه پیدا کن
وطن که خسته شد از آیه‌های مکتب غم                   بیا و فارغش از گریه‌های بی جا کن!

 بیا و پهنه‌ی این خطه‌‌ی خدایی را                    برای جشن خرد پیشگان مهیا کن
اگر چه گوش ستم از چرا گریزان است                     بیا تمام سخن را چرا و آیا  کن!
چرا ز خون سیاوش برآمده ضحاک؟                   بیا به علم و خرد حل این معما کن
تو قطره‌ای و منم قطره و وطن دریا                 بیا و قطره‌ی جان را نثار دریا کن
به شوق دیدن فردای عشق و آزادی                به نور دانش امروز ،  فکر فردا کن

«امید» می‌چکد از ابر « اتحاد»  بیا                      و بوستان وطن را دوباره احیا کن

مصطفی بادکوبه ای

به ‌فرزند ایران‌

فرزند ایران‌، ای عزیز از وطن‌دور!                       بپذیر از من‌، از صمیم‌دل‌، درودی 
ای چشم‌امید پدر روشن‌به‌رویت                   ‌مادر به‌یادت‌خوانده‌هر روزی سرودی
زان‌دم‌که‌رفتی از وطن‌زی شهر غربت                 ‌شوق‌توام‌خیزد ز هر آوای رودی
رفتی هنر آموزی و دانش‌به‌هر شهر                وز گفت‌دانایان‌بری هر روز سودی
اینک‌زمانی شد که‌از تو دور ماندیم‌                   نه‌دیدنی، نه‌ لذت‌ گفت‌و شنودی
آغوش‌بگشاده‌ست‌بر روی تو «ایران‌»                 چون‌جلگه‌ای عطشان‌به استقبال‌رودی
هر چند غرب‌از تو کند بس‌دلربایی                 مغرب‌ندارد در بر مشرق‌نمودی
از شرق‌نور عشق‌می‌تابد به‌گیتی                   وز غرب‌خیزد شعله‌ای جانسوز و دودی
هرگز مبُر پیوند خود از ملت‌خویش                    ‌بی تار کی یارد نسیجی ساخت‌پودی؟
ما گنج‌ها داریم‌از فرهنگ‌و معنی                     رخشنده‌گوهرهای ناب‌و نابسودی
گه‌در سعادت‌بوده‌ایم‌و گاه‌در رنج                     ‌هر ملتی دارد فرازی و فرودی

غربت‌نخواهدشد وطن‌، گرخود بهشت‌است                   ‌لذت‌ندارد زندگی بی زاد و بودی
این‌چامه‌را گفتم‌به‌شوق‌روز دیدار                   بفرستمت‌اینک‌به‌رسم‌یادبودی
زودا که‌باز آیی اثر از من‌نیابی                چونان‌که‌در مرز افق‌خط کبودی!

دکتر غلامحسین‌ یوسفی

در ستایش فردوسی ابر مرد ایران زمین

           آنچه کورش کرد و دارا  و آنچه زرتشت مهین                             زنده گشت از همت فردوسی سحر آفرین

نام ایران رفته بود از یاد تا تازی و ترک                               ترکتازی را برون راندند لاشه از کمین

              شد درفش کاویانی باز برپا تا کشید                              این سوار پارسی رخش فصاحت زیر زین

آنچه گفت اندر اوستا زرتشت و آنچه                                  اردشیر پاپکان تا یزدگرد به آفرین

             زنده کرد آنجمله فردوسی به الفاظ دری                                        این است کرداری شگرف - این است گفتاری متین

               ای حکیم نامی ای فردوسی سحر آفرین                                  ای بهر فن در سخن چون مرد یک فن اوستاد

شور احیای وطن گر در دل پاکت نبود                                       رفته بود از ترک و تازی هستی ایران به باد

خلقی از تو زنده کردی ملکی از نو ساختی                           عالمی آباد کردی خانه ات آباد باد  

شادروان ملک الشعرا بهار

وطن من ایران

ای خطه ایران میهن ای وطن من                  ای گشته به مهر تو عجین جان و تن من

تا هست کنار تو پر از لشگر دشمن                 هرگز نشود خالی از دل محن من

دردا و دریغا که چنان گشتی بر برگ                کز یافته خویش نداری کفن من

بسیار سخن گفتم در تعزیت تو               آوخ که نگریاند کس را سخن من

و آنگاه نیوشند سخنهای مرا خلق                کز خون من آغشته شود پیرهن من

و امروز همی گویم با محنت بسیار               درد او دریغا وطن من وطن من

شادروان ملک الشعرا بهار 

ای وطن

ای وطن! قربان جنگلها و دشت باز تو                               زابل و تبریز و ساری و قم و شیراز تو

 جنگل سر سبز گیلان. کوه اروند و سهند                           شهر زیبای سپاهان، مشهد و اهواز تو

 بال و پرهای مرا بشکست دست روزگار                            لیک روح من بود پیوسته در پرواز تو

 تن در این بیگانه جا دارم. ولیکن جان من                          چون پرستو سر کشد بر گِرد سروِ ناز تو

 هیچ بیگانه نپرسد حال من در این دیار                             یاد باد آن ملت دریا دل و  دمساز تو

 گل در این کشور فراوان است، اما کی بود                         همچو آن گلهای شب بو و تُرنج و ناز تو

 نیکرویان هر طرف در آمد و رفتند، لیک                              عاشقم بر بانوان خوشگل و تن ناز تو

 راز خود با هر که گفتم، بر سر بازار گفت                           نیست یک تن چون صمیمی مردم همراز تو

 چون بگرید ابر پاییزی در این ماتم سرا                              بشنوم با هوش جان، از ناودان آواز تو

 ساز و آواز تربسازان نبُگشاید دلم                                    خوش بُود آواز روح افزای چنگ و ساز تو

 موسِقیِ جازشان باشد چنان دیوانگان                             ای خوشا بانگ سه گاه و دشتی و شهنازتو

 نشنوم اشعار زیبا  از زبان  اَجنبی                                   نیست اینجا کس چو مردان سخن پرداز تو

 درد من را نیست درمان در دیار اَجنبی                              جز دَمِ  عیساییِ خورشید  پر اعجاز تو 

 تا تو اندر سینه داری گنجهای پر بها                                  خصم خوشبختیِ تو هستند نفت و گاز تو

 سینه ام تنگ است و دل تنگ است و دنیا نیز تنگ              ای وطن قربان  جنگلها  و  دشت  باز تو

دکتر ناصر انقطاع

ایران زمین

در این خاک زر خیز ایران زمین                             نبودند جز مردمی پاک دین

همه دینشان مردی و راد بود                          کزان کشور آزاد و آباد بود

بزرگی به مردی و فرهنگ بود                               گدائی در این بوم و بر ننگ بود

از آن روز دشمن به ما چیره گشت                            که ما را روان و خرد تیره گشت

از آن روز این خانه ویرانه شد                              که نان آورش مرد بیگانه شد

بسوزد در آتش گرت جان و تن                        به از بندگی کردن و زیستن

اگر مایه زندگانی بندگیست                             دو سد بار مردن به از زندگیست

پارسی را پاس می‌داریم

ساربانا بار محمل بند سوى قلعه تاریخ‏
سوى کاجستان سبز چامه‏هاى پارسى‏
باز بگشا «نامه‏هاى پارسى»
ما همان چاووش خوانان خراسانیم‏
مِهترى را گر به کام شیر باشد
باز بستانیم‏
«یا بزرگى بعد ازین یا مرگ رویاروى»
این سرود کهنه را با کاروان پیوسته مى‏خوانیم‏
عاشق آن سیستانى زاده عیّار صفّاریم
پارسى را پاس مى‏داریم.
ساربانا!
«بوى جوى مولیان آید همى»
«یاد یار مِهربان آید همى»
خِنگ ما را سوى جیحون بر
«ریگ آمو و درشتیهاى» آن را
بوسه مى‏بخشیم‏
بوى جوى مولیان را،
یاد یار مِهربان،
از نسیم گیوان روزهاى رفته مى‏آریم.
پارسى را پاس مى‏داریم.
ما چنان آواره یمگان‏
«قیمتى دُر درى را»
زیر پاى گله خوکان نمى‏ریزیم‏
پاسبانان نگهداریم‏
پارسى را پاس مى‏داریم‏
ساربانا!
پارسى ما را کهن عشق است.
«عشق او باز اندر آوردم به بند
کوشش بسیار ناید سودمند»
سالها را در «حصار ناى» پوسیدیم‏
عاشق و شیداى گنج مادرى بودیم‏
با دراى «کاروان حلّه سوى سیستان» اینک،
پرنیانى را هوار خویش مى‏دانیم.
همصدا با بیهقى غمنامه مى‏خوانیم.
ما عجم را زنده مى‏سازیم با این پارسى.
شعر را تابنده مى‏سازیم با این پارسى.
لشکرى از ابرهاى آسمان آبى دوریم.
مثل باران روى گندمزارهاى واژه مى‏باریم.
پارسى را پاس مى‏داریم.
ساربانا! بانگ بر زن ـ
«کاى خداوندان مال، الاعتبار الاعتبار»
ما دل از هر اعتبار و جاه برکندیم‏
از دل غرناطه تا بنگاله اینک راهپیماییم‏
شهروند بلخ و غزنین و هرى ماییم ـ
عاشق مرو و نشابور و بخاراییم‏
خورجینِ ما زقند پارسى، لبریز است‏
شعر ما از شهدِ ناب پارسى یکسو شکر خیز است‏
ما کجا ساحل نشینان سَبکساریم؟
پارسى را پاس مى‏داریم.
ساربانا!
پارسى گوییم، تازى را بهل‏
«بشنو از نى چون حکایت مى‏کند
«و زجدایى‏ها شکایت مى‏کند»
«کز نیستان تا مرا ببریده‏اند...».
آه، یاد آن نیستان مى‏کشد ما را
زنده مى‏سازد خیال روزهاى رفته از کف را
«یاد باد آن روزگاران یاد باد»
روزگار مستى خیام‏
نعره آن رند دُرد آشام‏
نعره آن رند را از جان هوا داریم‏
پارسى را پاس مى‏داریم.
از نسیم دوره گرد کوچه دلدار مى‏پرسم‏
«کاى نسیم کوى معشوق این چه بوى خرم است»
از کجا مى‏خیزد این باد سحرگاهى؟
از دیار عطرخیز سُغد و فرغانه؟
از «گلستان» یا «بهارستان»؟
از «حدیقه» یا زطرف «بوستان» سعدى شیراز؟
راست گو بوى نسیم عطر افشان از کجاست؟
در هواى این نسیم عطر افشان سخت بیماریم.
پارسى را پاس مى‏داریم.
ساربانا!
«ابر آزارى برآمد باد نوروزى وزید»
بار محمل بند سوى باروى تاریخ.
«بس که در جان حزین و جسم بیمارم تویى»
آن دلیل راه پندارم تویى‏
«شب که توفان جویى چشم ترم آمد به یاد»
در هجوم خوابهایم، گریه‏هایم با تو مى‏گفتم:
ساربانا بار محمل بند؛
از میان کوچه باغ سیستان بگذر؛
راه ابریشم به زیر گامهاى استوار خویشتن طى کن‏
از کنار مرقد بودا ز شهر بامیان بگذر
در خجند و کاشغر یک روز منزل کن‏
از ختن تا طالقان بگذر
کاروانیهاى بیداریم‏
پارسى را پاس مى‏داریم.
ساربانا!
«گرچه هندى در عذوبت شکّرست‏
طرز گفتار درى شیرینتر است»
کیست میدانى که این دُرّ درى‏
آن کلام نغز تاجیک است‏
این همان دیرینه قند پارسى است‏
نغمه سعدى، نواى رودکى است‏
ناله‏هاى جانگداز مولوى است‏
رو «عنب» خوان یا «اُزم»
این همان «انگور» شهد آلوده در چرخُشت تاریخ است.
رو «حریر» و «پرنیان» گوى و «پرند»
این همان ابریشم تابیده در انگشت تاریخ است‏
این پرند و پرنیان را
وین حریر زرفشان را
از دل و از جان خریداریم‏
پارسی را پاس مى‏داریم.

لطیف ناظمی (هم‌میهن افغان)

باید در راه ایران شهید شد

می خواستم شعری برای جنگ بگویم

دیدم نمی شود

دیگر قلم زبان دل نیست

گفتم : باید زمین گذاشت قلمها را

دیگر سلاح سر سخن کارساز نیست

باید سلاح تیز تری برداشت

باید برای جنگ

از لوله تفنگ بخوانم

با واژه فشنگ

میخواستم شعری برای جنگ بگویم

شعری برای شهر خودم شهر جنگ و جنگ

دیدم که لفظ ناخوش موشک را

باید به کار برد اما

موشک زیبایی کلام مرا میکاست

گفتم که بیت ناقص شعرم

از خانه های شهر که بهتر نیست

بگذار شعر من چون خانه خاکی مردم

خرد و خراب باشد و خون آلود

باید که شعر خشم بگویم

شعر مقاومت شعر فصیح فریاد